Przypis umieszczany na dole strony jest najbardziej popularny, ale nie jedyny. Wielu naukowców używa przypisów wstawianych bezpośrednio w tekst (nazywa się je przypisami harwardzkimi lub oksfordzkimi).
Przypis harwardzki
Przypis harwardzki, zwany także oksfordzkim, jest niczym innym jak przypisem w tekście. Stosuje go wielu wybitnych naukowców i nie tylko. Przypis ten nie pozwala na polemikę i wymusza bardziej ścisłe ustosunkowanie się do cytowanej treści. Jest także krótszy, a więc wielu autorów wybiera go ze względu na wygodę.
Przypis ten ma formę, np. (Ziółkowski 2000: 15),
gdzie:
Ziółkowski – nazwisko autora przywoływanej publikacji,
2000 – rok wydania,
15 – numer strony na której znajduje się przywoływany fragment.
W tekście wygląda on tak:
Indywidualizm jest często uważany za cechę charakterystyczną społeczeństwa nowoczesnego, orientację na siebie samego i własne interesy, która postępuje wraz z modernizacją i jest warunkiem jej rozwoju (por. Bokszański 2007: 23).
Ogólne zasady stosowania:
- W przypisach w tekście występują, tak samo jak przy innych rodzajach przypisów, odpowiednie skróty:
- w przypadku bardzo dokładnego cytowania danego fragmentu: (Bokszański 2007: 23),
- w przypadku referowania dłuższego fragmentu tekstu: (por. Bokszański 2007: 23),
- w przypadku gdy „cytujemy cytat”, czyli na przykład Bokszański cytuje definicję jakiegoś innego autora, którą chcesz przytoczyć: (cyt. za Bokszański 2007: 23).
- Gdy odwołujesz się kilkakrotnie do jednej publikacji, nie rozdzielonej innymi pozycjami, wówczas zamiast nazwiska autora i roku wydania, stosuje się słowo „tamże”, np.
Ziółkowski zwraca uwagę na pewne implikacje takiego ujęcia. Po pierwsze zarówno interesy jak i wartości tworzą pewne „hierarchiczne systemy”. Przekonanie o czymś, że jest to słuszne lub korzystne rodzi także przekonanie, że środki prowadzące do takiego celu, także są słuszne i korzystne (por. Ziółkowski 1999: 123-124).
Po drugie celem działania jednostki może być „dobro” sześciu rodzajów podmiotów: „(…) (A) samej tej jednostki, (B) małej grupy (np. rodziny), do której należy ta jednostka, (C) większej zbiorowości (np. narodu), do której należy ta jednostka, (D) innych małych grup, do których ta jednostka nie należy i z którymi nie ma żadnych związków, (F) wszystkich bez wyjątku jednostek, grup i zbiorowości ludzkich” (tamże: 124).
- W przypadku, gdy publikacja ma dwóch autorów, podaje się oba nazwiska, łącząc je spójnikiem „i”. Jeśli autorów jest trzech wygląda to tak:
(Ziółkowski, Kowalski i Nowak 1996: 34)Natomiast gdy autorów jest więcej niż trzech należy podać nazwisko pierwszego, ze skrótem „i in.” (i inni), np. (Ziółkowski i in. 1997: 89)
- Integralną częścią przypisu w tekście jest odpowiednio skomponowana bibliografia. Odpowiednio zrobiony wpis wygląda w ten sposób:
Ziółkowski, Marek. 2000. Przemiany interesów i wartości społeczeństwa polskiego. Poznań: Wydawnictwo Fundacji Humaniora.
Ważne jest, żeby zaczynał się od nazwiska autora i roku wydania, a także aby kolejne wpisy były uszeregowane alfabetycznie. Pamiętaj, że najważniejsze w stosowaniu przypisów jest konsekwentne stosowanie raz wybranego sposobu.
- W przypadku, gdy jeden autor wydał kilka publikacji w jednym roku, możesz zapisać to tak:
Grochal, Renata. 2007a. Konkurs na prezesa LOT-u od kuchni. „Gazeta Wyborcza” nr 23, s. 24.
Grochal, Renata. 2007b. Związki z LOT-u: Dąbrowskiemu już dziękujemy! „Gazeta Wyborcza” nr 69, s. 20.
Przy roku wydania stawia się odpowiednią literę alfabetu, przypis w tekście wygląda wtedy: (Grochal 2007a: 24) i (Grochal 2007b: 20).
- Czasami jakiś fragment tekstu wymaga dodatkowych wyjaśnień. Nie można tego zrobić w treści, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby zastosować przypis np. na dole strony (tak jak zostało to omówione w poprzednim artykule).
Polecany poradnik - zawiera wzory i przykłady
Zobacz spis treści (PDF)
Pisanie prac: licencjackich, inżynierskich, magisterskich, doktorskich,
na studiach podyplomowych (EBOOK)